Vrijdag 9 september 2016 werd de tweede editie gehouden van de City Trail Middelburg. Het super mooie weer was natuurlijk een kadootje. Heel fijn en zeer gewenst, maar toch niet het meest noodzakelijke om dit loop-evenement tot een feestje te maken. Nee, de sleutel tot succes zijn toch echt de vrijwilligers. Zonder hulp van mensen die zich belangeloos inzetten kan zo’n evenement nooit plaats vinden. Ron Ploeg is één van deze vrijwilligers en beschrijft hoe hij deze tweede editie heeft beleefd.
Ik ben er trots op om ook dit jaar weer als vrijwilliger bij City Trail Middelburg te mogen meewerken! Fietsenrekken sjouwen, wegbewijzering ophangen, dranghekken neerzetten, tafels en banken klaarzetten, op zo’n dag is er van alles te doen waar extra handjes bij nodig zijn. Op het parkoers alleen al worden zo’n 80 vrijwilligers ingezet om de lopers veilig door de stad en de gebouwen heen te loodsen. Al die lachende gezichten en het plezier dat die mensen hebben daar doe je het als vrijwilliger uiteindelijk voor. Het is goed voor je sociale contacten en bovendien een prima manier om te netwerken.
Om 8,30 uur ben ik aanwezig op het terrein bij de sporthal aan de Oranje Nassaulaan. Het terrein ziet er nu nog leeg uit, maar aan het eind van de dag zal hier toch een mooie ingerichte start- en finishplaats moeten verrijzen. De koffie staat klaar en na een voorstelrondje worden de taken verdeeld. Om zichtbaar te zijn als vrijwilliger krijgen we allemaal een ‘crew’ t—shirt. Veel van de andere vrijwilligers ken ik al, maar het is vooral goed om ook weer een aantal nieuwe gezichten te zien. Eten en drinken staat voor-de-pak. Er zal vandaag veel vocht doorheen gaan gezien de hoge (bijna 30 °C) temperatuur.
Het plan is om met enige wegbewijzering er voor te zorgen dat de deelnemers en bezoekers om het terrein heengeleid worden naar het achtergelegen betonnen voetbalveld. Zodoende sjouwen we de fietsenrekken daarheen. ik vind het altijd fijn om te zien dat iedere vrijwilliger z’n handen uit de mouwen steekt, z’n werk ziet en zich voor niets te goed voelt. Je doet dit werk immers vrijwillig… Er staat geen salaris tegenover; maar gewaardeerd wordt het zeker!
ln de loop van de ochtend rijden de eerste culicaravans het terrein op, in het midden wordt een podium opgebouwd en een aantal vrijwilligers bekommeren zich om de verlichting. Wij zetten de tafels, banken en prullenbakken neer en zo begint het terrein al een behoorlijk feestelijk uiterlijk te krijgen. Straks moeten er vanaf hier zo’n l750 deelnemers starten. Tel daar nog eens i000 kijkers bij op en je zit al aan 2750 mensen die straks op deze ene plek tegelijk zullen zijn! Om 16:30 loop ik naar mijn post om de fietsers te begeleiden naar de fietsenstalling.
Zo langzamerhand begint het terrein vol te druppelen met mensen. Het is leuk om te zien hoe feestelijk het terrein er nu uitziet en natuurlijk doet het prachtige weer veel goed. Die opbouw hebben we toch maar weer met een legertje vrijwilligers gefixt! Nu het eigenlijke evenement nog.
Om 18.15 zorg ik dat ik op mijn post sta op de Gerrit v/d Veen straat. De lopers starten om 18.30 en de verwachting is dat de eersten al na zo’n 5 minuten bij dat punt zullen passeren.
De lopers zijn uitgelaten en ik moedig ze aan. Als de laatste hardloper gepasseerd is, fiets ik met een collega vrijwilliger naar mijn volgende post bij de koorkerk. Dat punt ligt op ongeveer 7,8 km in de tocht. Rond 19.10 rennen de eerste hardlopers hier voorbij gevolgd door een lange stoet van de andere (hard)lopers die in tijd gemeten een klein uurtje voortduurt. ik zie vele vermoeide, maar nog steeds lachende gezichten. Sommige hardlopers zijn gaan wandelen, maar dat maakt helemaal niets uit, als ze maar plezier hebben. De City Trail is immers een Ioopbelevenis en zeker geen wedstrijd! Als ook hier de laatste hardloper z’n hielen heeft gelicht, spoed ik mij terug naar het finish-terrein. Daar drink ik met een aantal collega vrijwilligers en wat vrienden op de feestelijke afloop van dit mooie evenement.
Volgend jaar meld ik me beslist weer als vrijwilliger. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Dat zouden veel meer mensen moeten doen!
Ron Ploeg
Dit artikel werd geschreven voor de GLOSSY / Middelburgse vrijwilligers in de spotlights van Stichting Welzijn Middelburg